Trikua animalia zaurgarria da, nahiz eta oso espezie zaharra eta arantzaduna izan. Udaberriarekin batera esnatu da, negu minean lo egon ondoren. “Ni trikua naiz” esaten dio bere buruari eta gauaren zain dago ehizan abiatzeko. Bernardo Atxagak metafora hau erabili zuen gure hizkuntza irudikatzeko. Gu trikuak gara. Zaurgarriak, txikiak, historia luzekoak… Baina XXI. mendearen bigarren hamarkada honetan “hemen garela” aldarrikatzeko tenorea heldu da. Gure kultura gaurkotu dugu eta etorkizuna eraikitzen murgildurik gaude buru belarri.

Kirikiñoa zelatan izan behar da zeruan zapelaitza hegan agertzen bada. Arriskuak franko dira. Oztopoz oztopo, mendez mende heldu gara gaur arte, baina honek ez du geroa bermatzen. Gure hizkuntza ur daiteke jendarte globalizatu honetan. Desagertzeko zorian gaudela onartu behar dugu. Honek estrategia berriak eskatzen ditu. Loraldia sortu zen estrategia berri horretan ekarpenak eskaintzeko eta etorkizuneko sorkuntzari plaza emateko.    

Sagarroia “gerlari bat bere ezkutuaz” seguru sentitzen omen dela dio Atxagak. Hamaika egin dugu eta hamaika egiteko falta zaigu. Ez da huskeria egin den bidea euskara erdigunean kokatzeko. Borroka luzea da eta izango da. Hegemoniak zirrikitu gutxi uzten baititu. Gure giza eskubideak jokoan daude. Amets dezagun beste mundu bat euskaraz eta euskaratik. Hau “Hasiera bat” baino ez da. Hamaika gara, mugagabeak!